Terrestrische televisie is een term die verwijst naar wijzen van televisie-uitzending waarbij geen satelliettransmissie plaatsvindt. [1]. De term is ongebruikelijk in de Verenigde Staten en komt vaker voor in Europa.
Terrestrische televisie-uitzendingen dateren van het allereerste begin van televisie als medium zelf met de eerste langeafstands-openbare televisie-uitzending vanuit Washington, DC, op 7 april 1927. Afgezien van uitzendingen door hoogvliegende vliegtuigen die in een lus bewegen met behulp van een systeem Ontwikkeld door Westinghouse genaamd Stratovision, was er vrijwel geen andere methode van televisielevering tot de jaren vijftig met het begin van kabeltelevisie of community-antennetelevisie (CATV). De eerste niet-terrestrische methode om televisiesignalen te leveren die op geen enkele manier afhankelijk waren van een signaal afkomstig van een traditionele terrestrische bron, begon met het gebruik van communicatiesatellieten in de jaren zestig en zeventig.
Europa
In Europa wees een planningsconferentie ("ST61") die in 1961 onder auspiciën van de Internationale Telecommunicatie-unie in Stockholm werd gehouden, voor het eerst de frequenties van de banden IV en V toe voor gebruik op televisie. Het vervangt ook het plan uit 1951 (ook gemaakt in Stockholm) dat eerst Band II-frequenties had toegewezen voor FM-radio en Band III-frequenties voor televisie.
Na de ST61-conferentie werden UHF-frequenties voor het eerst gebruikt in het VK in 1964 met de introductie van BBC2. In het VK werden VHF-kanalen op het oude 405-lijnsysteem gehouden, terwijl UHF uitsluitend werd gebruikt voor uitzendingen van 625 lijnen (die later PAL-kleur gebruikten). Televisie-uitzendingen in het 405-lijnsysteem gingen door na de introductie van vier analoge programma's in de UHF-banden totdat de laatste 405-lijnzenders werden uitgeschakeld op 6 januari 1985. VHF Band III wordt nog steeds gebruikt in andere landen in Europa voor PAL-uitzendingen , hoewel velen plannen hebben om het uit te faseren.
Het succes van analoge terrestrische televisie in Europa varieert van land tot land. Hoewel elk land rechten heeft op een bepaald aantal frequenties op grond van het ST61-plan, zijn niet alle landen in gebruik genomen.
Noord Amerika
In de Verenigde Staten en ook in de rest van Noord-Amerika onderging terrestrische televisie een revolutionaire transformatie met de uiteindelijke acceptatie van de NTSC-standaard voor kleurentelevisie-uitzendingen in 1953. Later kozen Europa en de rest van de wereld ofwel tussen de latere PAL en SECAM kleurentelevisiestandaarden, of aangenomen NTSC. Japan gebruikt ook een versie van NTSC.
Naast de dreiging van kabeltelevisie is analoge terrestrische televisie nu ook onderhevig aan concurrentie van satelliettelevisie en distributie van video- en filminhoud via internet. De technologie van digitale terrestrische televisie is ontwikkeld als antwoord op deze uitdagingen. De opkomst van digitale terrestrische televisie, met name HDTV, zou een einde kunnen maken aan de afname van de ontvangst van uitzendingen via traditionele ontvangstantennes, die HDTV-signalen via de ether kunnen ontvangen.
In Noord-Amerika werkt terrestrische omroep op tv-kanalen 2 tot en met 6 (VHF-lage band, bekend als band I in Europa), 7 tot 13 (VHF-hoge band, elders bekend als band III) en 14 tot 69 (UHF televisieband, elders bands IV en V). Kanaalnummers vertegenwoordigen de werkelijke frequenties die worden gebruikt om het televisiesignaal uit te zenden. Bovendien kunnen televisievertalers en boosters worden gebruikt om een terrestrisch televisiesignaal opnieuw uit te zenden met behulp van een anderszins ongebruikt kanaal om gebieden met marginale ontvangst te bestrijken. Een kaart met het Noord-Amerikaanse televisiebandplan is hier te vinden.
Digitale televisie
Halverwege de jaren negentig was de belangstelling voor digitale televisie in heel Europa zo groot dat de CEPT de "Chester '1990" -conferentie bijeenriep om overeenstemming te bereiken over de wijze waarop digitale televisie in het ST97-frequentieplan kon worden opgenomen.
De introductie van digitale televisie aan het eind van de jaren negentig en de vroege jaren van de 1990e eeuw bracht de ITU ertoe een regionale radiocommunicatieconferentie bijeen te roepen om het ST21-plan in te trekken en een nieuw plan voor alleen digitale uitzendingen in de plaats te stellen.
In december 2005 heeft de EU besloten om alle analoge televisie-uitzendingen tegen het jaar 2012 stop te zetten en alle terrestrische televisie-uitzendingen over te schakelen naar digitaal (alle EU-landen zijn overeengekomen om DVB-T te gebruiken). Nederland voltooide de overgang in december 2006 en sommige EU-lidstaten hebben besloten om deze omschakeling al in 2008 (Zweden) en 2009 (Denemarken) te voltooien, terwijl het VK eind 2007 met de omschakeling is begonnen, het zal geen landelijke omschakeling zijn. tot medio 2012. Twee lidstaten (niet gespecificeerd in de aankondiging) hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat ze vanwege technische beperkingen mogelijk niet kunnen overgaan tot de omschakeling in 2012; de rest van de EU-lidstaten zullen naar verwachting stoppen met analoge televisie-uitzendingen tegen 2012.
Veel landen ontwikkelen en evalueren digitale terrestrische televisiesystemen.
In Noord-Amerika is een specificatie van de ATSC de standaard geworden voor digitale terrestrische televisie. In de Verenigde Staten heeft de FCC een uiterste datum vastgesteld voor het uitschakelen van analoge dienst op 17 februari 2009. Alle televisieontvangers moeten nu een digitale tuner bevatten. In Canada heeft de Canadian Radio-Television and Telecommunications Commission (CRTC) 31 augustus 2011 vastgesteld als de datum waarop de analoge transmissieservice via de ether in de meeste delen van het land zal stoppen, behalve in Noord-Canada.
Onze andere producten:
