Het doel van het H.264/AVC-project is het creëren van een standaard die een goede videokwaliteit kan bieden bij een veel lagere bitsnelheid dan eerdere standaarden (dwz de helft van de bitsnelheid van MPEG-2, H.263 of MPEG- of meer). laag). 4 Deel 2), zonder de complexiteit van het ontwerp te vergroten, zodat het onpraktisch of te duur is om uit te voeren. Een ander doel is om voldoende flexibiliteit te bieden om de standaard toe te passen op verschillende toepassingen op verschillende netwerken en systemen, waaronder lage en hoge bitsnelheden, video met lage en hoge resolutie, uitzendingen, dvd-opslag, RTP/IP-pakketnetwerk en ITU-T multimedia telefoonsysteem. De H.264-standaard kan worden beschouwd als een "standaardfamilie" die is samengesteld uit veel verschillende configuratiebestanden. Een bepaalde decoder decodeert minstens één, maar niet noodzakelijk alle profielen. De decoderspecificatie beschrijft welke configuratiebestanden gedecodeerd kunnen worden. H.264 wordt meestal gebruikt voor compressie met verlies, hoewel het ook mogelijk is om echt verliesvrije coderingsgebieden te creëren in gecodeerde afbeeldingen met verlies, of om zeldzame gevallen te ondersteunen waarbij de hele codering verliesvrij is.
H.264 is ontwikkeld door de ITU-T Video Coding Expert Group (VCEG) samen met de ISO/IEC JTC1 Moving Picture Experts Group (MPEG). Het projectpartnerschap heet het Joint Video Team (JVT). De ITU-T H.264-standaard en de ISO/IEC MPEG-4 AVC-standaard (formeel ISO/IEC 14496-10-MPEG-4 Part 10, Advanced Video Coding) worden gezamenlijk onderhouden, zodat ze dezelfde technische inhoud hebben. De definitieve opstelling van de eerste editie van de standaard werd in mei 2003 voltooid en verschillende uitbreidingen van de functies werden toegevoegd aan de volgende edities. High Efficiency Video Coding (HEVC), namelijk H.265 en MPEG-H Part 2, zijn de opvolgers van H.264/MPEG-4 AVC ontwikkeld door dezelfde organisatie, en de eerdere standaarden worden nog steeds algemeen gebruikt.
De meest bekende H.264 is waarschijnlijk een van de videocoderingsstandaarden voor Blu-ray-schijven; alle Blu-ray Disc-spelers moeten H.264 kunnen decoderen. Het wordt ook veel gebruikt voor het streamen van internetbronnen, zoals video's van Vimeo, YouTube en iTunes Store, netwerksoftware zoals Adobe Flash Player en Microsoft Silverlight, en verschillende HDTV-uitzendingen op de grond (ATSC, ISDB-T, DVB)- T of DVB-T2), kabel (DVB-C) en satelliet (DVB-S en DVB-S2).
H.264 wordt beschermd door patenten die eigendom zijn van alle partijen. Licenties voor de meeste (maar niet alle) patenten die nodig zijn voor H.264 worden beheerd door de patentpool MPEG LA. 3 Commercieel gebruik van gepatenteerde H.264-technologie vereist betaling van royalty's aan MPEG LA en andere octrooihouders. MPEG LA staat gratis gebruik van H.264-technologie toe om eindgebruikers te voorzien van gratis streaming internetvideo, en Cisco Systems betaalt royalty's aan MPEG LA namens zijn open source H.264-encoder binaire bestandsgebruikers.
1. Naamgeving
De naam H.264 volgt de ITU-T-naamgevingsconventie, die lid is van de H.26x-serie van VCEG-videocoderingsstandaarden; de MPEG-4 AVC-naam is gerelateerd aan de naamgevingsconventie in ISO/IEC MPEG, waar de standaard ISO/IEC 14496 Part 10 is, ISO/IEC 14496 is een reeks standaarden genaamd MPEG-4. De standaard is gezamenlijk ontwikkeld in een partnerschap tussen VCEG en MPEG, en een VCEG-project genaamd H.26L werd eerder uitgevoerd in ITU-T. Daarom worden vaak namen als H.264/AVC, AVC/H.264, H.264/MPEG-4AVC of MPEG-4/H.264 AVC gebruikt om naar de standaard te verwijzen om het gemeenschappelijke erfgoed te benadrukken. Soms wordt het ook "JVT-codec" genoemd, verwijzend naar de organisatie van het Joint Video Team (JVT) die het heeft ontwikkeld. (Dit soort partnerschap en meervoudige naamgeving zijn niet ongebruikelijk. De videocompressiestandaard genaamd MPEG-2 is bijvoorbeeld ook ontstaan uit de samenwerking tussen MPEG en ITU-T, waarbij MPEG-2-video wordt genoemd door de ITU-T-gemeenschap H. 262. 4) Sommige softwareprogramma's (zoals VLC-mediaspeler) identificeren deze standaard intern als AVC1.
2. Geschiedenis
Begin 1998 deed de Video Coding Expert Group (VCEG-ITU-T SG16 Q.6) een oproep tot het indienen van voorstellen voor een project genaamd H.26L, met als doel de coderingsefficiëntie te verdubbelen (wat betekent dat de vereiste bitrate gehalveerd) Een bepaald niveau van getrouwheid vergeleken met andere bestaande videocoderingsstandaarden die voor verschillende toepassingen worden gebruikt. VCEG wordt voorgezeten door Gary Sullivan (Microsoft, voorheen PictureTel, VS). Het eerste conceptontwerp van de nieuwe standaard werd in augustus 1999 aangenomen. In 2000 werd Thomas Wiegand (Heinrich Hertz Institute, Duitsland) de co-voorzitter van VCEG.
In december 2001 vormden VCEG en de Moving Picture Experts Group (MPEG-ISO / IEC JTC 1 / SC 29 / WG 11) een Joint Video Group (JVT), en in het charter werd de videocoderingsstandaard afgerond. [5] De specificatie werd in maart 2003 formeel goedgekeurd. JVT werd voorgezeten door Gary Sullivan, Thomas Wiegand en Ajay Luthra (Motorola, VS: later Arris, VS). In juni 2004 werd het project Fidelity Scope Extension (FRExt) afgerond. Van januari 2005 tot november 2007 werkt JVT aan het uitbreiden van H.264/AVC naar schaalbaarheid via een bijlage (G) genaamd Scalable Video Coding (SVC). Het JVT-managementteam werd uitgebreid met Jens-Rainer Ohm (Universiteit van Aken, Duitsland). Van juli 2006 tot november 2009 lanceerde JVT Multi-Video Video Coding (MVC), een uitbreiding van H.264/AVC voor gratis tv en 3D-tv. Dit werk omvat de ontwikkeling van twee nieuwe standaardprofielen: Multiview High Profile en Stereo High Profile.
De standaardisatie van de eerste versie van H.264/AVC werd in mei 2003 afgerond. In het eerste project om de oorspronkelijke standaard uit te breiden, ontwikkelde JVT vervolgens de zogenaamde Fidelity Range Extensions (FRExt). Deze extensies zorgen voor videocodering van hogere kwaliteit door ondersteuning van een hogere nauwkeurigheid van de bemonsteringsbitdiepte en kleurinformatie met een hogere resolutie, waaronder de zogenaamde Y'CbCr 4:2:2 (= YUV 4:2:2) en Y'CbCr 4:4-sampling structuur: 4. Het Fidelity Range Extensions-project omvat ook andere functies, zoals adaptief schakelen tussen 4×4 en 8×8 integer-transformaties, perceptueel gebaseerde kwantiseringswegingsmatrices gespecificeerd door de encoder, efficiënte verliesvrije codering tussen afbeeldingen en ondersteuning voor extra kleurruimten. Het ontwerpwerk van Fidelity Range Extensions werd in juli 2004 voltooid en het ontwerpwerk werd in september 2004 voltooid.
De recente verdere uitbreiding van de standaard omvat de toevoeging van vijf andere nieuwe profielen [welke? ] Hoofdzakelijk gebruikt voor professionele toepassingen, het toevoegen van uitgebreide ondersteuning voor kleurbereikruimte, het definiëren van aanvullende aspectverhouding-indicatoren, het definiëren van twee andere soorten "aanvullende verbeteringsinformatie" (post-filterhints en tonemapping) en het weggooien van het vorige FRExt-configuratiebestand 4:4:4-profiel), feedback uit de branche [door wie? ] De instructies moeten anders worden ontworpen.
De volgende belangrijke functie die aan de standaard is toegevoegd, is Scalable Video Coding (SVC). In bijlage G van H.264/AVC is bepaald dat SVC de constructie van bitstreams toestaat die sub-bitstreams bevatten die ook voldoen aan de standaard, inclusief een dergelijke bitstream genaamd de "basislaag", die kan worden gedecodeerd door H.264/ AVC-codec die SVC ondersteunt. Voor temporele bitstream-schaalbaarheid (dwz er zijn sub-bitstreams met een kleinere temporele bemonsteringssnelheid dan de hoofdbitstream), worden volledige toegangseenheden uit de bitstream verwijderd wanneer de sub-bitstream wordt afgeleid. In dit geval worden de syntaxis op hoog niveau en de referentiebeelden tussen voorspellingen in de bitstroom dienovereenkomstig geconstrueerd. Aan de andere kant, voor ruimtelijke en kwalitatieve bitstreamschaalbaarheid (dwz er zijn sub-bitstreams met een lagere ruimtelijke resolutie/kwaliteit dan de hoofdbitstream), verwijder NAL uit de bitstream bij het afleiden van de sub-bitstream (netwerkabstractielaag). . In dit geval wordt voorspelling tussen de lagen (dwz het voorspellen van een signaal met een hogere ruimtelijke resolutie/kwaliteit uit gegevens van een signaal met een lagere ruimtelijke resolutie/kwaliteit) over het algemeen gebruikt voor efficiënte codering. De schaalbare videocoderingsuitbreiding werd in november 2007 voltooid.
De volgende belangrijke functie die aan de standaard is toegevoegd, is Multi-View Video Coding (MVC). In bijlage H van H.264/AVC wordt gespecificeerd dat MVC de constructie mogelijk maakt van een bitstream die meer dan één weergave van een videoscène vertegenwoordigt. Een belangrijk voorbeeld van deze functie is stereoscopische 3D-videocodering. In MVC-werk zijn twee profielen ontwikkeld: Multiview High Profile ondersteunt een willekeurig aantal weergaven en Stereo High Profile is speciaal ontworpen voor stereovideo met twee weergaven. De Multiview-extensie voor videocodering is in november 2009 voltooid.
3. Toepassing
Het H.264-videoformaat heeft een zeer breed scala aan toepassingen, waaronder alle vormen van digitaal gecomprimeerde video, van internetstreamingtoepassingen met een lage bitsnelheid tot HDTV-uitzendingen en bijna verliesvrije codering van digitale filmtoepassingen. Door H.264 te gebruiken, vergeleken met MPEG-2 Part 2, kan de bitsnelheid met 50% of meer worden bespaard. Er wordt bijvoorbeeld gemeld dat de kwaliteit van digitale satelliet-tv die door H.264 wordt geleverd, dezelfde is als de huidige implementatie van MPEG-2, met een bitsnelheid van minder dan de helft. De huidige implementatiesnelheid van MPEG-2 is ongeveer 3.5 Mbit/s, terwijl H.264 slechts 1.5 Mbit is. /s. [23] Sony beweert dat de 9 Mbit/s AVC-opnamemodus gelijkwaardig is aan de beeldkwaliteit van het HDV-formaat, dat ongeveer 18-25 Mbit/s gebruikt.
Om H.264/AVC-compatibiliteit en probleemloze acceptatie te garanderen, hebben veel standaardisatieorganisaties hun videogerelateerde standaarden gewijzigd of toegevoegd, zodat gebruikers van deze standaarden H.264/AVC kunnen gebruiken. Zowel het Blu-ray Disc-formaat als het nu beëindigde HD DVD-formaat gebruiken H.264 / AVC High Profile als een van de drie verplichte videocompressieformaten. Het Digital Video Broadcasting Project (DVB) keurde eind 264 het gebruik van H.2004/AVC voor televisie-uitzendingen goed.
De normorganisatie van de American Advanced Television System Committee (ATSC) keurde H.264/AVC voor televisie-uitzendingen in juli 2008 goed, hoewel de standaard nog niet is gebruikt voor vaste ATSC-uitzendingen in de Verenigde Staten. [25] [26] Het is ook goedgekeurd voor de nieuwste ATSC-M/H-standaard (mobiel/handheld), met gebruik van de AVC- en SVC-onderdelen van H.264.
De markten voor CCTV (televisie met gesloten circuit) en videobewaking hebben deze technologie in veel producten verwerkt. Veel gewone DSLR-camera's gebruiken H.264-video in de QuickTime MOV-container als het oorspronkelijke opnameformaat.
4. Afgeleid formaat
AVCHD is een high-definition opname-indeling ontworpen door Sony en Panasonic, die H.264 gebruikt (compatibel met H.264, terwijl andere toepassingsspecifieke functies en beperkingen worden toegevoegd).
AVC-Intra is een intra-frame compressieformaat ontwikkeld door Panasonic.
XAVC is een opnameformaat ontworpen door Sony en gebruikt niveau 5.2 van H.264/MPEG-4 AVC, het hoogste niveau dat door deze videostandaard wordt ondersteund. [28] [29] XAVC ondersteunt 4K-resoluties (4096×2160 en 3840×2160) met snelheden tot 60 frames per seconde (fps). [28] [29] Sony heeft aangekondigd dat XAVC-compatibele camera's twee CineAlta-camera's bevatten: Sony PMW-F55 en Sony PMW-F5. [30] Sony PMW-F55 kan XAVC opnemen, 4K-resolutie is 30 fps, snelheid is 300 Mbit/s, 2K-resolutie, 30 fps, 100 Mbit/s. [31] XAVC kan 4K-resolutie opnemen met 60 fps en 4:2:2 chroma-subsampling uitvoeren met 600 Mbit/s.
5. Kenmerken
Blokschema van H.264
H.264 / AVC / MPEG-4 Part 10 bevat veel nieuwe functies die het mogelijk maken video efficiënter te comprimeren dan de oude standaard en meer flexibiliteit te bieden voor toepassingen in verschillende netwerkomgevingen. Enkele van deze sleutelfuncties zijn in het bijzonder:
1) Multi-beeld inter-beeld voorspelling omvat de volgende kenmerken:
Gebruik eerder gecodeerde afbeeldingen als referentie op een flexibelere manier dan eerdere standaarden, waardoor in sommige gevallen maximaal 16 referentieframes (of 32 referentievelden in het geval van interlaced codering) kunnen worden gebruikt. In profielen die niet-IDR-frames ondersteunen, specificeren de meeste niveaus dat er voldoende buffering moet zijn om ten minste 4 of 5 referentieframes bij de maximale resolutie toe te staan. Dit in tegenstelling tot bestaande normen, die meestal een limiet van 1 hebben; of, in het geval van traditionele "B-beelden" (B-frames), twee. Deze speciale functie zorgt in de meeste scenario's meestal voor een bescheiden verbetering van de bitsnelheid en kwaliteit. [Behoefte aan bronvermelding] Maar in bepaalde soorten scènes, zoals scènes met repetitieve acties of scènes heen en weer schakelen of onbedekte achtergrondgebieden, maakt het het mogelijk om de bitsnelheid aanzienlijk te verlagen terwijl de helderheid behouden blijft.
Variabele blokgrootte bewegingscompensatie (VBSMC), de blokgrootte is 16 × 16, zo klein als 4 × 4, wat de precieze segmentatie van het bewegende gebied kan realiseren. De ondersteunde formaten van luma-voorspellingsblokken omvatten 16×16, 16×8, 8×16, 8×8, 8×4, 4×8 en 4×4, waarvan er vele samen in een enkel macroblok kunnen worden gebruikt. Volgens de gebruikte chroma-subsampling is de grootte van het chroma-voorspellingsblok dienovereenkomstig kleiner.
In het geval van een B-macroblok bestaande uit 16 4×4 partities, kan elk macroblok meerdere bewegingsvectoren gebruiken (één of twee voor elke partitie) met een maximum van 32. De bewegingsvector van elk 8×8 of groter partitiegebied kan wijzen naar een ander referentiebeeld.
Elk type macroblok kan worden gebruikt in B-frames, inclusief I-macroblokken, wat resulteert in efficiëntere codering bij gebruik van B-frames. Deze eigenschap is te zien aan de MPEG-4 ASP.
Filtering met zes tikken gebruikt om voorspelling van halve pixelluminantiemonsters af te leiden voor duidelijkere bewegingscompensatie van subpixels. De kwart-pixelbeweging wordt afgeleid door lineaire interpolatie van halve kleurwaarden om verwerkingskracht te besparen.
De kwart-pixelprecisie die wordt gebruikt voor bewegingscompensatie kan de verplaatsing van het bewegende gebied nauwkeurig beschrijven. Voor chroma wordt de resolutie meestal gehalveerd in de verticale en horizontale richting (zie 4:2:0), dus de bewegingscompensatie van chroma gebruikt een achtste chromapixelrastereenheid.
Met gewogen voorspelling kan de encoder het gebruik van schaling en offset specificeren bij het uitvoeren van bewegingscompensatie, en biedt het aanzienlijke prestatievoordelen in speciale situaties, zoals fade-in en fade-out, fade-in en fade-in en fade-in en fade-out overgangen. Dit omvat impliciete gewogen voorspelling van B-frames en expliciete gewogen voorspelling van P-frames.
Ruimtelijke voorspelling voor de randen van aangrenzende blokken voor "intra" codering, in plaats van de "DC"-voorspelling gevonden in MPEG-2 Part 2 en de transformatiecoëfficiëntvoorspelling in H.263v2 en MPEG-4 Part 2:
Dit omvat luma-voorspellingsblokgroottes van 16 × 16, 8 × 8 en 4 × 4 (waarbij slechts één type in elk macroblok kan worden gebruikt).
2) Lossless macroblokcoderingsfuncties omvatten:
Het verliesvrije "PCM-macroblok" vertegenwoordigt de modus die direct de videogegevensmonsters vertegenwoordigt, [34] maakt de perfecte weergave van een specifiek gebied mogelijk en maakt strikte beperkingen mogelijk voor de hoeveelheid gecodeerde gegevens voor elk macroblok.
De verbeterde lossless macroblokweergavemodus zorgt voor een perfecte weergave van een specifiek gebied, terwijl over het algemeen veel minder bits worden gebruikt dan de PCM-modus.
Flexibele interlaced videocoderingsfuncties, waaronder:
Macroblock adaptive frame-field (MBAFF) codering maakt gebruik van een macroblokpaarstructuur voor de afbeelding gecodeerd als een frame, waardoor 16×16 macroblokken in veldmodus mogelijk zijn (vergeleken met MPEG-2, waar veldmodusverwerking in de afbeelding is geïmplementeerd Coderen als een frame resulteert in de verwerking van 16×8 semi-macroblokken).
Met beeldadaptieve frame- en veldcodering (PAFF of PicAFF) kunnen vrij geselecteerde afbeeldingen worden gemengd en gecodeerd als een compleet frame, waarbij twee velden worden gecombineerd voor codering of als één enkel veld.
Nieuwe ontwerpfuncties voor conversie, waaronder:
Precies overeenkomende integere 4×4 ruimtelijke bloktransformatie, waardoor nauwkeurige plaatsing van resterende signalen mogelijk is, bijna geen "rinkelen" gebruikelijk in eerdere codec-ontwerpen. Dit ontwerp is qua concept vergelijkbaar met de bekende discrete cosinustransformatie (DCT), die in 1974 werd geïntroduceerd door N. Ahmed, T. Natarajan en KR Rao, en het is een referentie 1 in de discrete cosinustransformatie. Het is echter vereenvoudigd en biedt nauwkeurig gespecificeerde decodering.
Nauwkeurig overeenkomende integer 8×8 ruimtelijke bloktransformaties, waardoor een efficiëntere compressie van sterk gecorreleerde gebieden mogelijk is dan 4×4 transformaties. Het ontwerp is qua concept vergelijkbaar met de bekende DCT, maar is vereenvoudigd en voorzien om nauwkeurig gespecificeerde decodering te bieden.
Adaptieve encoderselectie tussen 4×4 en 8×8 transformatieblokgroottes voor integer-transformatiebewerkingen.
Een secundaire Hadamard-transformatie wordt uitgevoerd op de "DC"-coëfficiënten van de hoofdruimtetransformatie toegepast op de chrominantie-DC-coëfficiënten (en in een speciaal geval ook de luminantie) om nog meer compressie in het gladde gebied te verkrijgen.
3) Kwantitatief ontwerp omvat:
Logaritmische stapgrootteregeling, eenvoudiger bitsnelheidbeheer en vereenvoudigde inverse kwantiseringsschaling via de encoder
De frequentie-aangepaste kwantisatie-schaalmatrix die door de encoder is geselecteerd, wordt gebruikt voor op waarneming gebaseerde kwantisatie-optimalisatie
Het lusdeblokkeringsfilter helpt het blokkeringseffect te voorkomen dat gebruikelijk is bij andere DCT-gebaseerde beeldcompressietechnologieën, om een beter visueel uiterlijk en compressie-efficiëntie te verkrijgen
4) Entropiecoderingsontwerp omvat:
Context-adaptieve binaire rekenkundige codering (CABAC), een algoritme voor verliesloze compressie van syntaxiselementen in een videostream die de waarschijnlijkheid van syntaxiselementen in een bepaalde context kent. CABAC comprimeert gegevens efficiënter dan CAVLC, maar vereist meer verwerking om te decoderen.
Context Adaptive Variable Length Coding (CAVLC), een alternatief met een lagere complexiteit voor CABAC dat wordt gebruikt om gekwantiseerde transformatiecoëfficiëntwaarden te coderen. Hoewel de complexiteit lager is dan die van CABAC, is CAVLC verfijnder en effectiever dan methoden die gewoonlijk worden gebruikt om coëfficiënten in andere bestaande ontwerpen te coderen.
Een veelgebruikte, eenvoudige en zeer gestructureerde coderingstechniek met variabele lengte (VLC) die wordt gebruikt voor veel syntaxiselementen die niet door CABAC of CAVLC zijn gecodeerd, wordt Exponential Golomb-codering (of Exp-Golomb) genoemd.
5) Verliesherstelfuncties omvatten:
Dankzij de definitie van de netwerkabstractielaag (NAL) kan dezelfde videosyntaxis in veel netwerkomgevingen worden gebruikt. Een zeer basaal ontwerpconcept van H.264 is het genereren van op zichzelf staande datapakketten om dubbele headers te verwijderen, zoals MPEG-4's Header Extension Code (HEC). Dit wordt bereikt door informatie met betrekking tot meerdere slices te ontkoppelen van de mediastream. De combinatie van geavanceerde parameters wordt een parameterset genoemd. [35] De H.264-specificatie omvat twee soorten parametersets: Sequence Parameter Set (SPS) en Picture Parameter Set (PPS). De effectieve reeks parameterset blijft onveranderd in de gehele gecodeerde videoreeks, en de effectieve beeldparameterset blijft onveranderd binnen het gecodeerde beeld. De reeks- en afbeeldingsparametersetstructuur bevat informatie zoals afbeeldingsgrootte, optionele coderingsmodus die is aangenomen en macroblok-naar-slice-groepstoewijzing.
Flexibele macroblokvolgorde (FMO), ook bekend als plakgroep en willekeurige plakvolgorde (ASO), is een techniek die wordt gebruikt om de volgorde van de weergave van basisgebieden (macroblokken) in een afbeelding te reconstrueren. Over het algemeen beschouwd als robuustheidsfuncties voor fouten/verlies, kunnen FMO en ASO ook voor andere doeleinden worden gebruikt.
Data Partitioning (DP), een functie die de meer belangrijke en minder belangrijke syntaxiselementen in verschillende datapakketten kan verdelen, kan Unequal Error Protection (UEP) en andere soorten robuustheidsverbeteringen voor fouten/verlies toepassen.
Redundant slice (RS), een robuustheidsfunctie voor fouten/verlies, waarmee de encoder een extra weergave van het afbeeldingsgebied kan verzenden (meestal met een lagere getrouwheid), die kan worden gebruikt als de hoofdweergave beschadigd is of verloren gaat.
Framenummer, waardoor de functie "subreeksen" kan worden gemaakt, temporele schaalbaarheid wordt bereikt door optioneel extra afbeeldingen tussen andere afbeeldingen op te nemen, en het verlies van de hele afbeelding te detecteren en te verbergen, wat kan worden veroorzaakt door verlies van netwerkpakket of kanaal. Er is een fout opgetreden.
Door van slice te wisselen, SP- en SI-slices genoemd, kan de encoder de decoder opdracht geven om naar de lopende videostream te springen voor doeleinden zoals bitrate-omschakeling van de videostream en "trucmodus". Wanneer de decoder de SP/SI-functie gebruikt om naar het midden van de videostream te springen, kan hij een exacte overeenkomst verkrijgen met het gedecodeerde beeld op die positie in de videostream, ondanks het gebruik van een ander beeld of helemaal geen beeld, als een vorige referentie. schakelaar.
Een eenvoudig automatisch proces dat wordt gebruikt om onbedoelde simulatie van de startcode te voorkomen, wat een speciale bitreeks is in de gecodeerde gegevens, maakt willekeurige toegang tot de bitstroom mogelijk en herstelt byte-uitlijning in systemen waar bytesynchronisatie verloren kan gaan.
Supplemental Enhancement Information (SEI) en Video Usability Information (VUI) zijn aanvullende informatie die in de bitstream kan worden ingevoegd om de video voor verschillende doeleinden te verbeteren. [Verduidelijking nodig] SEI FPA (Frame Encapsulation Arrangement) bevat 3D-rangschikking van berichten:
Hulpbeeld, dat kan worden gebruikt voor alfasynthese en andere doeleinden.
Ondersteunt monochrome (4:0:0), 4:2:0, 4:2:2 en 4:4:4 chroma subsampling (afhankelijk van het geselecteerde profiel).
Ondersteunt de nauwkeurigheid van de bemonsteringsbitdiepte, variërend van 8 tot 14 bits per monster (afhankelijk van het geselecteerde profiel).
In staat om elk kleurvlak in verschillende afbeeldingen te coderen met zijn eigen slice-structuur, macroblokmodus, bewegingsvector, enz., waardoor het gebruik van een eenvoudige parallelle structuur voor het ontwerpen van de encoder mogelijk is (slechts drie configuratiebestanden die 4:4:4 ondersteunen worden ondersteund ) .
Het tellen van de beeldvolgorde wordt gebruikt om de volgorde van de afbeeldingen en de kenmerken van de voorbeeldwaarden in het gedecodeerde beeld te behouden, geïsoleerd van de timinginformatie, waardoor het systeem de timinginformatie afzonderlijk kan dragen en controleren/wijzigen zonder de inhoud van de gedecodeerde afbeelding.
Deze technologieën en verschillende andere technologieën helpen H.264 om beter te presteren dan alle voorgaande standaarden in verschillende toepassingsomgevingen in verschillende situaties. H.264 presteert over het algemeen beter dan MPEG-2-video - meestal dezelfde kwaliteit bij de helft van de bitsnelheid of lager, vooral bij hoge bitsnelheden en hoge resoluties.
Net als andere ISO/IEC MPEG-videostandaarden heeft H.264/AVC een referentiesoftware-implementatie die gratis kan worden gedownload. Het belangrijkste doel is om voorbeelden te geven van H.264/AVC-functies, op zich geen nuttige toepassing. De Motion Picture Experts Group doet ook wat referentiehardware-ontwerpwerk. Het bovenstaande zijn de volledige functies van H.264/AVC, die alle configuratiebestanden van H.264 omvatten. Het profiel van een codec is een reeks kenmerken van de codec, die is geïdentificeerd om te voldoen aan een bepaalde reeks specificaties voor de beoogde toepassing. Dit betekent dat sommige configuratiebestanden niet veel van de vermelde functies ondersteunen. De verschillende configuratiebestanden van H.264/AVC worden in de volgende sectie besproken.
Onze andere producten:
