Audio
Verwijst naar de geluidsgolven met een geluidsfrequentie tussen 20 Hz en 20 kHz die door het menselijk oor kunnen worden gehoord.
Als u een bijbehorende geluidskaart aan de computer toevoegt - de geluidskaart die we vaak zeggen, kunnen we alle geluiden opnemen, en de akoestische kenmerken van het geluid, zoals het niveau van het geluid, kunnen als bestanden op de harde schijf van de computer worden opgeslagen. schijf. Omgekeerd kunnen we ook een bepaald audioprogramma gebruiken om het opgeslagen audiobestand af te spelen om het eerder opgenomen geluid te herstellen.
1 Audiobestandsformaat
Het audiobestandsformaat verwijst specifiek naar het formaat van het bestand waarin de audiogegevens worden opgeslagen. Er zijn veel verschillende formaten.
De algemene methode voor het verkrijgen van audiogegevens is om de audiospanning op een vast tijdsinterval te bemonsteren (kwantiseren) en het resultaat met een bepaalde resolutie op te slaan (bijvoorbeeld, elk CDDA-sample is 16 bits of 2 bytes). Het bemonsteringsinterval kan verschillende standaarden hebben. CDDA gebruikt bijvoorbeeld 44,100 keer per seconde; DVD gebruikt 48,000 of 96,000 keer per seconde. Daarom zijn [bemonsteringssnelheid], [resolutie] en het aantal [kanalen] (bijvoorbeeld 2 kanalen voor stereo) de belangrijkste parameters van het audiobestandsformaat.
1.1 Verlies en zonder verlies
Volgens het productieproces van digitale audio kan audiocodering alleen oneindig dicht bij natuurlijke signalen liggen. De huidige technologie kan dit in ieder geval alleen. Elk digitaal audiocoderingsschema is verliesgevend omdat het niet volledig kan worden hersteld. In computertoepassingen is PCM-codering het hoogste niveau van betrouwbaarheid, dat veel wordt gebruikt voor het behoud van materiaal en voor het waarderen van muziek. Het wordt gebruikt in cd's, dvd's en onze gewone WAV-bestanden. Daarom is PCM volgens afspraak een verliesvrije codering geworden, omdat PCM het beste getrouwheidsniveau in digitale audio vertegenwoordigt.
Er zijn twee hoofdtypen audiobestandsindelingen:
Lossless formaten, zoals WAV, PCM, TTA, FLAC, AU, APE, TAK, WavPack (WV)
Lossy-formaten, zoals MP3, Windows Media Audio (WMA), Ogg Vorbis (OGG), AAC
2 parameter introductie
2.1 Bemonsteringssnelheid
Verwijst naar het aantal verkregen geluidssamples per seconde. Geluid is eigenlijk een soort energiegolf, dus het heeft ook de kenmerken van frequentie en amplitude. De frequentie komt overeen met de tijdas en de amplitude komt overeen met de niveau-as. De golf is oneindig glad en de snaar kan worden beschouwd als samengesteld uit talloze punten. Omdat de opslagruimte relatief beperkt is, moeten de punten van de string worden bemonsterd tijdens het digitale coderingsproces.
Het bemonsteringsproces is om de frequentiewaarde van een bepaald punt te extraheren. Het is duidelijk dat hoe meer punten in één seconde worden geëxtraheerd, hoe meer frequentie-informatie wordt verkregen. Om de golfvorm te herstellen: hoe hoger de bemonsteringsfrequentie, hoe beter de geluidskwaliteit. Hoe reëler de restauratie is, maar neemt tegelijkertijd meer middelen in beslag. Door de beperkte resolutie van het menselijk oor is een te hoge frequentie niet te onderscheiden. De bemonsteringsfrequentie van 22050 wordt vaak gebruikt, 44100 is al cd-geluidskwaliteit en bemonstering van meer dan 48,000 of 96,000 is niet langer betekenisvol voor het menselijk oor. Dit is vergelijkbaar met de 24 beelden per seconde in films. Als het stereo is, wordt de sample verdubbeld en wordt het bestand bijna verdubbeld.
Volgens de bemonsteringstheorie van Nyquist moet de bemonsteringsfrequentie rond de 40 kHz liggen om ervoor te zorgen dat het geluid niet wordt vervormd. We hoeven niet te weten hoe deze stelling tot stand is gekomen. We hoeven alleen te weten dat deze stelling ons vertelt dat als we een signaal nauwkeurig willen opnemen, onze bemonsteringsfrequentie groter of gelijk moet zijn aan tweemaal de maximale frequentie van het audiosignaal. Onthoud dat dit de maximale frequentie is.
Op het gebied van digitale audio zijn de veelgebruikte bemonsteringsfrequenties:
8000 Hz - de bemonsteringsfrequentie die door de telefoon wordt gebruikt, wat voldoende is voor menselijke spraak
Bemonsteringsfrequentie van 11025 Hz die door de telefoon wordt gebruikt
Bemonsteringsfrequentie van 22050 Hz gebruikt bij radio-uitzendingen
32000 Hz bemonsteringsfrequentie voor miniDV digitale videocamcorder, DAT (LP-modus)
44100 Hz-audio-cd, ook vaak gebruikt als bemonsteringsfrequentie voor MPEG-1-audio (vcd, svcd, mp3)
Bemonsteringsfrequentie van 47250 Hz die wordt gebruikt door commerciële PCM-recorders
Bemonsteringsfrequentie van 48000 Hz voor digitaal geluid dat wordt gebruikt in miniDV, digitale tv, dvd, DAT, films en professionele audio
Bemonsteringsfrequentie van 50000 Hz die wordt gebruikt door commerciële digitale recorders
96000 Hz of 192000 Hz - de bemonsteringsfrequentie die wordt gebruikt voor dvd-audio, sommige LPCM dvd-audiotracks, BD-ROM (Blu-ray Disc) audiotracks en HD-dvd (high definition dvd) audiotracks
2.2 Aantal bemonsteringsbits
Het aantal bemonsteringsbits wordt ook wel de bemonsteringsgrootte of het aantal kwantiseringsbits genoemd. Het is een parameter die wordt gebruikt om de fluctuatie van het geluid te meten, dat wil zeggen de resolutie van de geluidskaart of kan worden opgevat als de resolutie van de geluidskaart die door de geluidskaart wordt verwerkt. Hoe groter de waarde, hoe hoger de resolutie en hoe realistischer het opgenomen en afgespeelde geluid. Het bit van de geluidskaart verwijst naar de binaire cijfers van het digitale geluidssignaal dat door de geluidskaart wordt gebruikt bij het verzamelen en afspelen van geluidsbestanden. Het bit van de geluidskaart weerspiegelt objectief de nauwkeurigheid van de beschrijving van het digitale geluidssignaal van het ingangsgeluidssignaal. Gangbare geluidskaarten zijn voornamelijk 8-bit en 16-bit. Tegenwoordig zijn alle reguliere producten op de markt 16-bit en hoger geluidskaarten.
Elke bemonsterde data registreert de amplitude en de bemonsteringsnauwkeurigheid hangt af van het aantal bemonsteringsbits:
1 byte (dat wil zeggen 8 bit) kan slechts 256 getallen opnemen, wat betekent dat de amplitude slechts in 256 niveaus kan worden verdeeld;
2 bytes (dat wil zeggen 16 bits) kunnen zo klein zijn als 65536, wat al een cd-standaard is;
4 bytes (dat wil zeggen 32 bit) kunnen de amplitude onderverdelen in 4294967296 niveaus, wat echt niet nodig is.
2.3 Aantal kanalen
Dat wil zeggen, het aantal geluidskanalen. Gemeenschappelijke mono en stereo (tweekanaals) hebben zich nu ontwikkeld tot vier-sound surround (vier-kanaals) en 5.1-kanalen.
2.3.1 Mono
Mono is een relatief primitieve vorm van geluidsweergave, en vroege geluidskaarten gebruikten het vaker. Monogeluid kan alleen worden weergegeven met één luidspreker, en sommige worden ook verwerkt in twee luidsprekers om hetzelfde geluidskanaal weer te geven. Wanneer monofone informatie wordt afgespeeld via twee luidsprekers, kunnen we duidelijk voelen dat het geluid uit twee luidsprekers komt. Het is onmogelijk om de specifieke locatie te bepalen van de geluidsbron die vanuit het midden van de luidspreker naar onze oren wordt gestuurd.
2.3.2 stereo
Binaurale kanalen hebben twee geluidskanalen. Het principe is dat wanneer mensen een geluid horen, ze de specifieke positie van de geluidsbron kunnen beoordelen op basis van het faseverschil tussen het linker- en rechteroor. Het geluid wordt tijdens het opnameproces aan twee onafhankelijke kanalen toegewezen om een goed geluidlokalisatie-effect te bereiken. Deze techniek is vooral handig bij het waarderen van muziek. De luisteraar kan duidelijk de richting onderscheiden waar de verschillende instrumenten vandaan komen, wat de muziek fantasierijker maakt en dichter bij de ervaring ter plaatse.
Twee stemmen worden momenteel het meest gebruikt. Bij karaoke is de ene voor het spelen van muziek en de andere is voor de stem van de zanger; in VCD is de ene nasynchronisatie in het Mandarijn en de andere in het Kantonees.
2.3.3 Viertonige surround
Vierkanaals surround definieert vier klankpunten, linksvoor, rechtsvoor, linksachter en rechtsachter, en het publiek wordt hierdoor omringd. Het wordt ook aanbevolen om een subwoofer toe te voegen om de afspeelverwerking van laagfrequente signalen te versterken (dit is de reden waarom 4.1-kanaals luidsprekersystemen tegenwoordig erg populair zijn). Wat het algehele effect betreft, kan het vierkanaals systeem de luisteraars surround-geluid uit meerdere verschillende richtingen brengen, de auditieve ervaring krijgen van een verscheidenheid aan verschillende omgevingen en gebruikers een geheel nieuwe ervaring bieden. Tegenwoordig is vierkanaals-technologie op grote schaal geïntegreerd in het ontwerp van verschillende mid-to-high-end geluidskaarten, en wordt het de belangrijkste trend van toekomstige ontwikkeling.
2.3.4 5.1 kanaal
5.1-kanalen worden op grote schaal gebruikt in verschillende traditionele theaters en thuisbioscopen. Enkele van de meer bekende compressie-indelingen voor geluidsopnamen, zoals Dolby AC-3 (Dolby Digital), DTS, enz., Zijn gebaseerd op het 5.1-geluidssysteem. Het ".1" -kanaal is een speciaal ontworpen subwooferkanaal dat subwoofers kan produceren met een frequentieresponsbereik van 20 tot 120 Hz. In feite komt het 5.1-geluidssysteem uit 4.1-surround, het verschil is dat het een centrale eenheid toevoegt. Deze centrale eenheid is verantwoordelijk voor het verzenden van het geluidssignaal onder 80Hz, wat handig is om de menselijke stem te versterken bij het kijken naar de film, en om de dialoog in het midden van het volledige geluidsveld te concentreren om het algehele effect te vergroten.
Momenteel hebben veel online muziekspelers, zoals QQ Music, 5.1-kanaals muziek geleverd om te beluisteren en te downloaden.
2.4 Frame
Het concept van audioframes is niet zo duidelijk als videoframes. Bijna alle videocoderingsformaten kunnen een frame eenvoudig zien als een gecodeerde afbeelding. Het audioframe is echter gerelateerd aan het coderingsformaat, dat wordt geïmplementeerd door elke coderingsstandaard.
In het geval van PCM (ongecodeerde audiogegevens) bijvoorbeeld, is het concept van frames helemaal niet nodig en kan het worden afgespeeld volgens de bemonsteringssnelheid en bemonsteringsnauwkeurigheid. Voor dubbele audio met een bemonsteringsfrequentie van 44.1 kHz en een bemonsteringsnauwkeurigheid van 16 bits kunt u bijvoorbeeld berekenen dat de bitsnelheid 44100162 bps is en dat de audiogegevens per seconde een vaste 44100162/8 bytes zijn.
Het AMR-frame is relatief eenvoudig. Het bepaalt dat elke 20 ms audio een frame is, en elk frame met audio onafhankelijk is, en dat het mogelijk is om verschillende coderingsalgoritmen en verschillende coderingsparameters te gebruiken.
Het mp3-frame is iets gecompliceerder en bevat meer informatie, zoals bemonsteringssnelheid, bitsnelheid en verschillende parameters.
2.5 cycli
Het aantal frames dat een audioapparaat nodig heeft om tegelijkertijd te verwerken, en de gegevenstoegang van het audioapparaat en de opslag van audiogegevens zijn allemaal gebaseerd op dit toestel.
2.6 Interleaved-modus
De opslagmethode van digitaal audiosignaal. De gegevens worden opgeslagen in continue frames, dat wil zeggen dat de monsters van het linkerkanaal en de samples van het rechterkanaal van frame 1 eerst worden opgenomen, en daarna wordt de opname van frame 2 gestart.
2.7 Niet-geïnterlinieerde modus
Neem eerst de samples van het linkerkanaal van alle frames in een periode op en neem vervolgens alle samples van het rechterkanaal op.
2.8 Bitsnelheid (bitsnelheid)
Bitsnelheid wordt ook wel bitsnelheid genoemd, wat verwijst naar de hoeveelheid gegevens die per seconde door muziek wordt afgespeeld. De eenheid wordt uitgedrukt in bit, wat een binair bit is. bps is de bitsnelheid. b is bit (bit), s is tweede (seconde), p is elke (per), één byte is equivalent aan 8 binaire bits. Dat wil zeggen, de bestandsgrootte van een nummer van 4 minuten van 128bps wordt als volgt berekend (128/8) 460 = 3840kB = 3.8 MB, 1B (byte) = 8b (bit), over het algemeen is mp3 gunstig bij ongeveer 128 bit tarief, en het is waarschijnlijk De grootte is ongeveer 3-4 BM.
In computertoepassingen is PCM-codering het hoogste niveau van betrouwbaarheid, dat veel wordt gebruikt voor materiaalbehoud en muziekwaardering. Cd's, dvd's en onze gebruikelijke WAV-bestanden worden allemaal gebruikt. Daarom is PCM volgens afspraak een verliesvrije codering geworden, omdat PCM het beste getrouwheidsniveau in digitale audio vertegenwoordigt. Het betekent niet dat PCM de absolute getrouwheid van het signaal kan garanderen. PCM kan alleen de maximale oneindige nabijheid bereiken.
Het berekenen van de bitsnelheid van een PCM-audiostroom is een zeer gemakkelijke taak, bemonsteringsfrequentie × waarde bemonsteringsgrootte × kanaalnummer bps. Een WAV-bestand met een bemonsteringssnelheid van 44.1 KHz, een bemonsteringsgrootte van 16 bits en tweekanaals PCM-codering, de gegevenssnelheid is 44.1 K × 16 × 2 = 1411.2 Kbps. Onze gewone audio-cd maakt gebruik van PCM-codering en de capaciteit van een cd kan slechts 72 minuten aan muziekinformatie bevatten.
Een tweekanaals PCM-gecodeerd audiosignaal vereist 176.4 KB aan ruimte in 1 seconde en ongeveer 10.34 MB in 1 minuut. Dit is onaanvaardbaar voor de meeste gebruikers, vooral voor degenen die graag naar muziek luisteren op de computer. Schijfbezetting, er zijn slechts twee methoden: downsampling-index of compressie. Het is niet aan te raden om de steekproefindex te verlagen, daarom hebben experts verschillende compressieschema's ontwikkeld. De meest originele zijn DPCM, ADPCM en de meest bekende is MP3. Daarom is de codesnelheid na datacompressie veel lager dan de originele code.
2.9 Voorbeeldberekening
De bestandslengte van "Windows XP startup.wav" is bijvoorbeeld 424,644 bytes, in de indeling "22050HZ / 16bit / stereo".
De transmissiesnelheid per seconde (bitsnelheid, ook wel bitsnelheid, bemonsteringssnelheid) is 22050162 = 705600 (bps), geconverteerd naar byte-eenheid is 705600/8 = 88200 (bytes per seconde), afspeeltijd: 424644 (totaal aantal bytes) / 88200 (bytes per seconde) ≈ 4.8145578 (seconden).
Maar dit is niet nauwkeurig genoeg. Het WAVE-bestand (* .wav) in het standaard PCM-formaat heeft ten minste 42 bytes aan koptekstinformatie, die moet worden verwijderd bij het berekenen van de afspeeltijd, dus er is: (424644-42) / (22050162/8) ≈ 4.8140816 ( seconden). Dit is nauwkeuriger.
3 PCM-audiocodering
PCM staat voor Pulse Code Modulation. In het PCM-proces wordt het analoge ingangssignaal bemonsterd, gekwantiseerd en gecodeerd, en het binair gecodeerde getal vertegenwoordigt de amplitude van het analoge signaal; de ontvangende kant herstelt deze codes vervolgens naar het oorspronkelijke analoge signaal. Dat wil zeggen, de A/D-conversie van digitale audio omvat drie processen: bemonstering, kwantisering en codering.
De acceptatiesnelheid van spraak-PCM is 8 kHz en het aantal bemonsteringsbits is 8 bit, dus de codesnelheid van het digitale gecodeerde spraaksignaal is 8 bits x 8 kHz = 64 kbps = 8 kB / s.
3.1 Principes van audiocodering
Iedereen die een bepaalde elektronische basis heeft, weet dat het audiosignaal dat door de sensor wordt opgevangen een analoge grootheid is, maar wat we gebruiken in het daadwerkelijke overdrachtsproces is een digitale grootheid. En dit omvat het proces van het omzetten van analoog naar digitaal. Het analoge signaal moet drie processen doorlopen, namelijk bemonstering, kwantisering en codering, om de pulscodemodulatie (PCM, Pulse Coding Modulation) -technologie van spraakdigitalisatie te realiseren.
Conversieproces
3.1.1 Bemonstering
Sampling is het proces van het extraheren van monsters (bemonsteringssnelheid) uit een analoog signaal met een frequentie die meer dan 2 keer de signaalbandbreedte is (Lequist Sampling Theorem) en dit om te zetten in een discreet bemonsteringssignaal op de tijdas.
Bemonsteringssnelheid: het aantal monsters dat per seconde uit een continu signaal wordt geëxtraheerd om een discreet signaal te vormen, uitgedrukt in Hertz (Hz).
monster:
De bemonsteringsfrequentie van het audiosignaal is bijvoorbeeld 8000 Hz.
Het is duidelijk dat het monster in de bovenstaande afbeelding overeenkomt met de curve van de spanningsverandering met de tijd in de figuur gedurende 1 seconde, dan de onderste 1 2 3 ... 10, omdat er 1-8000 punten zouden moeten zijn, dat wil zeggen 1 tweede is verdeeld in 8000 delen, en haal ze er op hun beurt uit De spanningswaarde die overeenkomt met die 8000 punttijd.
3.1.2 Kwantificering
Hoewel het bemonsterde signaal een discreet signaal op de tijdas is, is het nog steeds een analoog signaal en kan de bemonsteringswaarde een oneindig aantal waarden hebben binnen een bepaald bereik van waarden. De "afrondingsmethode" moet worden toegepast om de steekproefwaarden "naar boven af te ronden", zodat de steekproefwaarden binnen een bepaald waardebereik worden gewijzigd van een oneindig aantal waarden naar een eindig aantal waarden. Dit proces wordt genoemd kwantificering.
Bemonsteringsaantal bits: verwijst naar het aantal bits dat wordt gebruikt om het digitale signaal te beschrijven.
8 bits (8 bits) vertegenwoordigen 2 tot de 8e macht = 256, 16 bits (16 bits) vertegenwoordigen 2 tot de 16e macht = 65536;
monster:
Het spanningsbereik dat door de audiosensor wordt verzameld, is bijvoorbeeld 0-3.3 V en het bemonsteringsnummer is 8 bit (bit)
Dat wil zeggen, we beschouwen 3.3V / 2 ^ 8 = 0.0128 als de kwantiseringsnauwkeurigheid.
We verdelen 3.3v in 0.0128 als de Y-as, zoals weergegeven in figuur 3, 1 2 ... 8 wordt 0 0.0128 0.0256 ... 3.3 V
De spanningswaarde van een bemonsteringspunt is bijvoorbeeld 1.652 V (tussen 1280.128 en 1290.128). We ronden het af op 1.65 V en het bijbehorende kwantiseringsniveau is 128.
3.1.3 Codering
Het gekwantiseerde bemonsteringssignaal wordt omgezet in een reeks decimale digitale codestromen die zijn gerangschikt volgens de bemonsteringssequentie, dat wil zeggen het decimale digitale signaal. Een eenvoudig en efficiënt datasysteem is een binair codesysteem. Daarom moet de decimale digitale code worden omgezet in een binaire code. Volgens het totale aantal decimale digitale codes kan het aantal bits dat nodig is voor binaire codering worden bepaald, dat wil zeggen de woordlengte (aantal bemonsteringsbits). Dit proces van het omzetten van het gekwantiseerde bemonsteringssignaal in een binaire codestroom met een gegeven woordlengte wordt codering genoemd.
monster:
Dan komt de bovenstaande 1.65 V overeen met een kwantiseringsniveau van 128. Het corresponderende binaire systeem is 10000000. Dat wil zeggen, het resultaat van het coderen van het bemonsteringspunt is 10000000. Dit is natuurlijk een coderingsmethode die geen rekening houdt met de positieve en negatieve waarden , en er zijn veel soorten coderingsmethoden die een specifieke analyse van specifieke problemen vereisen. (Codering van PCM-audioformaat is A-law 13 polyline-codering)
3.2 PCM-audiocodering
Het PCM-signaal heeft geen enkele codering en compressie ondergaan (compressie zonder verlies). In vergelijking met analoge signalen wordt het niet gemakkelijk beïnvloed door de rommel en vervorming van het transmissiesysteem. Het dynamisch bereik is breed en de geluidskwaliteit is redelijk goed.
3.2.1 PCM-codering
De gebruikte codering is de A-law 13 polylijncodering.
Raadpleeg voor meer informatie: PCM-spraakcodering
3.2.2 Channel
Kanalen kunnen worden onderverdeeld in mono en stereo (tweekanaals).
Elke monsterwaarde van PCM is vervat in een geheel getal i, en de lengte van i is het minimumaantal bytes dat nodig is om de gespecificeerde monsterlengte te accommoderen.
Steekproefomvang Gegevensformaat Minimumwaarde Maximumwaarde
8-bits PCM niet-ondertekend int 0
16-bits PCM int -32767 32767
Voor monogeluidsbestanden zijn de bemonsteringsgegevens een 8-bits kort geheel getal (short int 00H-FFH) en worden de bemonsteringsgegevens in chronologische volgorde opgeslagen.
Tweekanaals stereogeluidsbestand, elke bemonsteringsgegevens zijn een 16-bits geheel getal (int), de bovenste acht bits (linkerkanaal) en de onderste acht bits (rechterkanaal) vertegenwoordigen respectievelijk twee kanalen en de bemonsteringsgegevens zijn in chronologische volgorde Stort in alternatieve volgorde.
Hetzelfde geldt wanneer het aantal bemonsteringsbits 16 bits is en de opslag gerelateerd is aan de bytevolgorde.
PCM-gegevensformaat
Alle netwerkprotocollen gebruiken de big endian-manier om gegevens te verzenden. Daarom wordt de big-endian-methode ook wel netwerkbytevolgorde genoemd. Wanneer twee hosts met een verschillende bytevolgorde communiceren, moeten ze worden geconverteerd naar netwerkbytevolgorde voordat ze gegevens kunnen verzenden voordat ze worden verzonden.
4G.711
In het algemeen ondergaat PCM het analoge signaal enige bewerking (zoals amplitudecompressie) voordat het wordt gedigitaliseerd. Eenmaal gedigitaliseerd, wordt het PCM-signaal meestal verder verwerkt (zoals digitale datacompressie).
G.711 is een standaard multimedia digitaal signaal (compressie/decompressie) algoritme dat moduleert de pulscode van ITU-T. Het is een bemonsteringstechniek voor het digitaliseren van analoge signalen, vooral voor audiosignalen. PCM bemonstert het signaal 8000 keer per seconde, 8KHz; elk monster is 8 bits, in totaal 64 Kbps (DS0). Er zijn twee standaarden voor het coderen van steekproefniveaus. Noord-Amerika en Japan gebruiken de Mu-Law-standaard, terwijl de meeste andere landen de A-Law-standaard gebruiken.
A-law en u-law zijn twee coderingsmethoden voor PCM. A-law PCM wordt gebruikt in Europa en mijn land, en Mu-law wordt gebruikt in Noord-Amerika en Japan. Het verschil tussen de twee is de kwantiseringsmethode. De A-wet gebruikt 12 bits kwantisering en de u-wet gebruikt 13 bits kwantisering. De bemonsteringsfrequentie is 8 kHz en beide zijn coderingsmethoden met 8 bits.
Eenvoudig begrip: PCM zijn de originele audiogegevens die door audioapparatuur worden verzameld. G.711 en AAC zijn twee verschillende algoritmen die PCM-gegevens tot een bepaalde verhouding kunnen comprimeren, waardoor bandbreedte bij netwerktransmissie wordt bespaard.
Onze andere producten:
